“Ik zou het niet doen als ik jullie was”, floep ik eruit als ik twee blonde meisjes klunend op kunstschaatsen de dijk over zie steken. Ze hebben allebei hun haar zo strak in een staart dat hun voorhoofden bloot vallen. Aan de voet lonkt beter en veel ijs. De steile dijk is aan weerskanten bedekt met dik ijs, een restant van het hoogwater. Het water daalde onder het ijs door weg de afgelopen weken. 

‘Ik zei het toch, da luk nie,” zegt de dikste versie met nep bontkraagje snel. De andere deerne, broek met gaten, dun leren jasje, prikt nog eens eigenwijs met de gekartelde punt van haar schaats in het ijs. “Mwaa”, zucht het waaghalsje, me onverstoord negerend. Achter durf schuilt meestal grote vrees. Of gewoon domheid. 

Ik voel met haar mee. Ik smelt voor koning Winter. Rijp, poedersneeuw, ijspegels, ijshaar, ijzel en de onaardse geluiden van een bevroren meer. Zo mooi! En ik kan de neiging kruimels van aanwezigheid achter te laten amper onderdrukken. Even flink door die ongerepte sneeuwdeken zwoegen en omkeren om je eigen stappen te zien. Liggend een sneeuwengeltje maken met je armen. Een keitje gooien of stampen met je voet, om te zien hoe dik het ijs al is. To boldly go where no man has gone before. Kilroy was here. Of iets dergelijks. Dus waar bemoei ik me mee?

Ik hoor hoog gekrijs en gekir. De meisjes slaan mijn advies dus in de wind. Ha! Op hun schriele denim konten glijden ze naar beneden. Maar het ijs is niet dik genoeg. Het kraakt en schuift onder hun iele staakjes en breekt. Hun schaatsjes lopen direct vol met ijskoud water. Toch nog verbaasd over hun domme pech, overpeinzen ze klappertandend hun opties. Ze doen een slappe poging om op handen en voeten de dijk op te klimmen, maar met hun handschoenen en schaatsen hebben ze geen grip. Verloren kijken ze om zich heen. Er zit niks ander op dan hard te gillen. Ik gniffel en loop door, in de wetenschap dat er, net als op de kermis, altijd testosteron aansnelt. Het is ook veel te koud om dobbereendjes te helpen.