Aan de statige Rothenbaumchaussee ligt het appartement dat we hebben geboekt. Enorme, hoge wit geschilderde patriciërswoningen, veel groen en elk derde auto op straat is Porsche. Welgesteld. Op straat vinden we Stolpersteinen, een verwijzing naar de Joodse gemeenschap. Nu woont hier de zelfverzekerde Hamburger die zich geen zorgen hoeft te maken over de stijgende hypotheekrente. Vrouwen dragen hippe wijde jassen lopend op hagelwitte sneakers. Knot op het hoofd, dure bril op de neus. Einde middag met een afhaal maaltijd voor straks in een tasje aan de pols.

Egalitair

We lopen de stad in. Omdat ik medicijnen nodig heb, zoek ik een arts. Ik hoef nog net niet mijn doopceel te lichten maar de strenge doktersassistent vraagt naar mijn Ausweis en of ik wel weet dat mijn mondkapje niet voldoet. Hier wordt niet zomaar aardig gedaan. Heb jij de eed van Hippocrates wel afgelegd, wil ik zeggen, maar ik houd me in. De Duitser is, zo weet ik van Geert Hofstede, minder egalitair ingesteld en mijdt onzekerheid. Dus vul ik braaf het formulier in en spreek ik de assistent niet tegen.

Ochtendmeute
Het is al tien uur geweest maar we lopen toch tegen de ochtendmeute in. Studenten op weg naar de universiteit en Hogescholen. Zijn zij laat of hebben ze pas zo laat college? Wij wandelen verder door het park Planten un Blomen (ja, Nederduits maar waarom weet ik niet). Vol met prachtige borders en modern ingericht. Een fantastisch groen lint dat maar niet op lijkt te houden.

Rafelrandje

Millerntor in de wijk St. Pauli doet me aan Amsterdam in de jaren tachtig denken: op elk muur graffiti en stickers tegen alles waar je maar tegen wil zijn: Tegen fascisme, tegen racisme, tegen experimenten, ja zelfs tegen de PVV. En voetbalclub St. Pauli is dan de Groote Keijser, waar het verzet samenbolt.Of ik hier verblijf als vluchteling, vraagt de lieve apotheker. Ziet ze me nu aan voor Oekraïense? Misschien, zeg ik, als het erg mij erg bevalt. Ze lacht hard om mijn grap en geeft me met groot gebaar advies over de medicijnen.

De gentrification lijkt St. Pauli nog niet bereikt te hebben. Misschien omdat het stadsbestuur op andere plekken nog flink kon bouwen? Het contrast is in ieder geval immens.

Popeye
Op de kade langs de Elbe verkopen ze sjaaltjes, zonnebrillen, sleutelhangers en schelpen. Van die dingen die je dan ook niet nodig hebt. Goedkoop want niet Made in Hamburg maar in China. En de meest authentieke ervaring beleef je vast op die Missisippi raderboot. Een nep matroos met formaat Popeye spierballen biedt ons een vaart aan voor studentenprijs. Charmeur.

Vies vuige volkswijk
En weer door, nu naar Speicherstadt en Hafencity. Moderne levenloosheid in prachtige moderne architectuur. Het moet gezegd: Hamburg heeft hier een knap staaltje stadsplanning uitgevoerd. Toch houd ik meer van vies vuige volkswijken waar mensen de straat zelf met wat stuivers opfleuren.

Parkeermeter
Langs de Alster, waar wordt gezeild, gekanood en gesupt, weer terug naar het appartement.
Voor het raam eten we een Afghaanse afhaalmaaltijd. Aan de overkant staart een oudere mevrouw minutenlang naar een parkeermeter. Een buurvrouw loopt langs het bordes voor ons huis naar binnen. Ze kijkt ons boos aan. Die heeft het niet zo op toeristen. Gelijk heeft ze.