Vandaag zuchtte een flintertje herfst Amsterdam binnen. Wind. Ik was bijna vergeten dat het bestond. Ik wil er nog niet aan. Maar toch. De zon die de Damstraat 's ochtends met lage lange halen droog likt en me het zicht op tegenliggers ontneemt. Ik slinger langs wat stinkende restanten van de nacht. Veel minder dan een paar weken geleden. Ook een schouderklopje van het komend seizoen. De rust keert terug in de stad. We kunnen weer ademhalen. Het ritme van de seizoenen, een geruststellend gegeven. Ook al haat je de winter, het wordt altijd weer zomer.

Hoe donker een getijde, er is altijd een sprankje hoop te vinden. We winden ons op over jochies die vloggen, Turkse Nederlanders die vlaggen en politici die vloeken. Tussen heethoofden en haatzaaiers geeft de Ieder1 beweging verlichting. Mooi. Daar kun je niet tegen zijn, net al wereldvrede en stille tochten. Shimon Peres is overleden. Kreeg met Yasser Arafat de Nobelprijs van de vrede.

Geef me opwaaiend stof, schuimkoppen en omvallende afvalbakken. Geef me stuk gereten paraplu's en over het stuur gebogen fietsers.

Mijn achterlicht is stuk. Morgen regent het.

(26 september 2016)