Terwijl de stad zich nog onder haar lakens plooit, trek ik mijn jas en regenlaarzen aan en wandel met Dorus naar het Westerpark. De ochtend is van mij. 

Een laatste nogal brallerig jacht wacht voor de brug bij de Haarlemmerpoort op doorvaart. De schelle bel van de brugwachter. Ik ben net op tijd. Er hobbelt een meisje voor me uit. Haar knalrode slip schijnt door de lage zon ongenadig door het nylon van haar hardloopbroek. Het riet op het natuureiland is net gemaaid. Het geschoren veld geeft de horizon weer terug. 

Gitzwarte schaduwen van Giacometti-achtige proporties vloeien als inkt over het pad. Ze vervormen de figuur van het lijf dat er aan vast zit. Ik zie niet wie het is, pas bij het voorbijgaan openbaart zich een gezicht. Ik herken een collega. Daag! 

 Robert Gerritsen stierf drie weken geleden op de Wallen na een vechtpartij met Oost-Europeanen. Polen. Nee, Roemenen. Een held, roeptoeterde iedereen snel. Maar van zijn status als vredestichter mocht hij postuum maar kort genieten. Genadeloos ontmaskerden de vele camera’s hem als vechtersbaas. Treitervlogger Ismail Ilgun mocht vrijdag aanschuiven bij DWDD. Ik zie een lange slungel die met zijn lange dunne handen zijn excuses onderstreept. Met zijn dure Fred Perry-polo en schuchter voorkomen lijkt zijn tuig-van-de-richelstatus bespottelijk. “Voor iedereen die is beledigd hierbij my apologize”, zegt Ilgun. 

Robert en Ismail. Hun slagschaduw vermengt zich op het grinten pad.
Ik schrijf een nieuwe dag.

(2 oktober 2016)