Het is koud. Muizig piepend droog blad fladdert voor me uit. Een stille ochtend met bleke zon.

Het is altijd koud als Sint komt. Van het soort dat je smerig van achteren overvalt omdat je rekende op een laf zonnetje.

Als kind geloofde ik heilig in Sinterklaas. Argwaan kwam er toen een heel lief Pietje dezelfde kniekousen en schoenen had als mijn zus. Ontgoocheling toen de Piet in onze tuin uitgleed over gladde bielzen en keihard godverdomme brulde met de stem van mijn buurman.

Jaren later mocht ik van de manege meerijden in de Sintoptocht. Nooit op een groot sierlijk paard, zoals ik vurig hoopte. Altijd op een knurftige opstandige pony die en pleine publique de straten wijdbeens dampend nog natter plensde.

Dan waren er de lootjes met als je geluk had een zwierig gedicht van je overijverige zwager of pech met een vierregelige hanenpoot van je vader.

De intocht van Sinterklaas dit jaar is ook kil. Hij komt virtueel aangevaren. Zonder kinderen. Met protesten.

Met kleine stapjes naar een nieuwe traditie. De oogjes van de kleintjes glinsteren als vanouds.