Er zijn weinig dingen die mij nijdiger maken: Vrouwennijd. Je bent beter af als sneue muurbloem dan de toorn van je seksegenoten te moeten incasseren.

Zo wonden Caroline Tensen en Olcay Gulsen in RTL Boulevard zich op over in strakke sportkleding gestoken plussize paspoppen van Nike. “Zag er niet uit, kan je niet beter iets wijds aan doen, dit is echt obese, dus onwaarschijnlijk dat zo’n vrouw fit genoeg is om te sporten.”

Ik voelde me meteen een van de kerels, toen Peter de Vries (ja, die met R.) en Ronald Molendijk het voor de voluptueuze - zeg maar de gemiddelde- vrouw opnamen.

Ik moest denken aan een artikel in Runners World, waarin een beginnend hardloopster verslag deed van haar eerste loopevenement. Zij - slank- liep achter een dame van gewicht. Ze moest en zou de loopster inhalen, want iemand die dik was, kon toch niet sneller zijn dan zij? Want slank staat toch gelijk aan gezond en fit?

Vrouwen persen vrouwen nog steeds door hun eigen ideaalsjabloon. Of je nu het nieuws staat te presenteren of een rondje park pakt, je uiterlijk, gedrag en verschijning worden met arendsoog bespied. Liever zien we je niet met hoofddoek, boerka of boerkini. Maar ook niet hotter dan je daughter, hoor. En scheer je oksels en de rest. Wat, nu nog fulltime moeder? Ga eens aan het werk,zeg. En zo nog veel meer feminien venijn.

Man, man! Ik ga zo eens kijken of ik staand kan plassen. En daarna ga ik vissen.